Italiaanse Toestanden
Hilarische Emigratieverhalen
‘Ik Vertrek’ in de praktijk!
Bestel nu: Er zijn inmiddels 3 delen beschikbaar!
Korte humoristische verhalen over het emigreren naar Italië en een vrolijke kennismaking met de gewoonten en gebruiken van de Italianen.
Over mafiose makelaars, Mussolini-achtige aannemers, louche loodgieters, Italiaanse burenruzies, misdadige dierenartsen, ziekenhuisavonturen, het leren drinken van wijn, het eten van pizza, theaterbezoek, truffelhonden en nog veel meer!
Lees nu de eerste 100 blz!
Inhoud
In 2008 emigreerde de auteur met man en hond naar het zonnige Italië om daar Bed & Breakfast Villa I Due Padroni te beginnen. Maar voor ze de eerste gasten konden ontvangen moesten er heel wat hordes genomen worden …
In 2014 deed Stef verslag van zijn belevenissen bij het kopen en verbouwen van een huis, het verkrijgen van een burgerservicenummer en een bankrekening, het inschrijven bij de gemeente en bij het ziekenfonds, het importeren van een auto en tal van andere zaken die tal van (bureaucratische) moeilijkheden opleverden. Deze problemen kwamen telkens op geheel Italiaanse wijze tot een oplossing, wat vaak tot gefronste Hollandse wenkbrauwen en hilarische taferelen leidde.
In 2016 verscheen het vervolg met nog meer humoristische verhalen over het dagelijkse leven in Italie.
De lezer ontmoet in de verhalen talloze karakteristieke Italianen, van sympathiek tot schurkachtig, van ontroerend tot onbeschaamd. Echte Italianen van vlees en bloed, soms cliché, soms onverwacht origineel.
Maar altijd de moeite van het leren kennen waard.
Lezersreacties
“Echt hilarisch” “Verslavend” “In een keer uitgelezen!”“Aanrader!” „Wat een geweldig boek!”
Lezers op bol.com
„Een vlot geschreven, subtiel humoristisch en treffend portret van Italië.”
„Het boek is een aanrader voor iedereen die nieuwsgierig is naar Italië, en graag wil weten hoe het leven er werkelijk is.”
„Vanaf de eerste pagina is het al meteen smullen. Prachtig hoe hij de Italiaanse toestanden omschrijft.”
„Als je denkt dat je na een hoofdstuk het boek kunt wegleggen tot morgen, kom je bedrogen uit.”
„Het lezen van dit boek is een genot van het begin tot het einde. ”
„Vlot en vooral beeldend geschreven, in één ruk uitgelezen.”
„Heerlijk om je onder het genot van een goed glas wijn even te laten meeslepen in het bizarre bestaan van de Italianen.”
„Ik had aan het einde het gevoel de mensen uit het dorp echt te kennen.”
„Wat een leuke poëtische beschrijving van iets wat zo gewoon lijkt: wijnproeven.”
„Uiteraard al vaker gelezen over alle bureaucratie maar door jouw boek beleefde ik het echt!”
5 sterren op bol.com (48 recensies)
Bestelinfo
Alle drie de paperbacks zijn te koop bij bol.com, bruna.nl en andere webshops. Ook kunt u het bij uw boekhandel bestellen, onder vermelding van het juiste ISBN-nummer, respectievelijk ISBN 9789462035300 voor deel 1 en ISBN 9789461851369 voor deel 2.
Leesfragmenten
Italiaanse Toestanden (deel 1)
Nietsnutten van
makelaars
“Buttini controleerde alles: klopten de afmetingen met wat er in het kadaster stond, was er niets illegaal verbouwd of aangebouwd, klopte de grootte van het stuk grond? “È tutto in ordine, non ci sono problemi,” riep Olita te pas en te onpas, alsof hij het ons kwalijk nam dat we een echte deskundige hadden ingehuurd om hem te controleren. Maar we hadden ons goed voorbereid en alle rampverhalen over het kopen van een huis in Italië in onze oren geknoopt, dus Olita kon de pot op.”
Eigenwijze aannemers
“Nee, hij hoefde geen grappa en ook geen wijn. Hij was astemio, geheelonthouder, beweerde hij. We keken Torti verbaasd aan. Geheelonthouder, in deze streek? Dan moet je wel erg sterk in je schoenen staan! Later betrapte ik hem echter met een winkelwagen bij de Cantina Sociale, de wijncoöperatie waar de lokale drinkebroers hun snel slinkende wijnvoorraad graag aanvullen voor tweeënhalve euro de fles. Wat deed hij daar? Een fles grappa kopen voor zijn dochter, was zijn excuus. Eén fles, met een winkelwagen? Later bleek hij precies te weten welke wijn bij welk gerecht hoorde en welke wijngaard goede wijn opleverde en welke niet. Maar dat laatste kwam misschien ook voort uit zijn eigenwijze aard, die we nog uitgebreid zouden leren kennen. Torti wist gewoon altijd alles beter.”
‘Ik wil jullie waarschuwen, je moet het me maar niet kwalijk nemen dat ik zo brutaal ben, maar ik zie dat jullie goede betrouwbare mensen zijn en ik wil niet dat jullie hetzelfde overkomt als mij. Dat zie ik als mijn morele plicht. Kijk uit met die oplichter, doe geen zaken met hem want hij maakt je zo een heleboel geld afhandig. Tien-duizend euro ben ik kwijtgeraakt. Hij zou van alles voor me doen maar uiteindelijk kwam er niets van terecht. Ook heeft hij een stuk grond van me afgepikt, want mijn achtertuin is volgens het kadaster veel groter.’ Zo raasde Piero in rap Italiaans door, waarbij hij tekens weer op hetzelfde thema terugkwam: “Nico, Stef: ascoltatemi, non fidatevi, ricordatevi di cui vi ha detto Piero. Vi faranno male. Ve lo dico dal cuore.” En daarbij legde hij zijn hand met een dramatisch gebaar plat op zijn borst. Wat moesten wij, als nieuwelingen en buitenstaanders hiervan denken?”
Italiaanse
buren
Italiaanse
toiletten
“Ook in Italië moet je wel eens in een openbare gelegenheid (bar, restaurant, theater, universiteit) naar het toilet. Dat kan voor de begin-nende toiletbezoeker nog een heel avontuur zijn, terwijl ook de gevorderde wc-ganger nog regelmatig op hindernissen stuit. Om te beginnen moet je het toilet zien te vinden. Als de segnalazione, de richtingaanduiding, te wensen over laat (en dat gebeurt vaak), sta je voor het probleem hoe je het personeel of andere aanwezigen decent om de kortste weg naar de kleine kamer kunt vragen. “Kunt u mij vertellen waar het toilet is?” Hoe zeg je dat in het Italiaans zonder een flater te slaan? Met het begrip ‘wc’ kom je hier nergens, als je al zou weten hoe je dit in het Italiaans moet uitspreken (“doppio vi tsji”). Met de (nood)kreet “Toilette?” heb je al gauw meer succes, al komt het uitstoten van zo’n enkel woord niet echt beleefd over. In het Italiaans noemt men het toilet il bagno, waarmee Nederlanders in Italië vaak abusievelijk de badkamer proberen aan te duiden.”
Buurman & Buurman
“De heren gingen aan de slag, wat een bijzonder schouwspel opleverde. De langere van de twee zag er wat morsig uit met zijn ongeschoren kin, het onverzorgde haar en zijn sjofele kleding. Tussen zijn lippen hing slordig een zelfgedraaide sigaret waarvan zo af en toe wat as op onze mooie tegelvloer dwarrelde, zonder dat deze man er zich iets van aantrok. Maar hij keek je wel met vriendelijke twinkeloogjes aan. Terwijl ze aan het werk waren, mompelden de twee voornamelijk tegen elkaar, in een voor ons niet te verstaan koeterwaals. Was dit een soort geheimtaal die ze gedurende hun jarenlange samenwerking ontwikkeld hadden? Ze leken in ieder geval perfect op elkaar ingespeeld. De een trok aan wat draadjes, terwijl de ander iets verderop bij een elektriciteitsdoos keek wat het effect was. Mompel-de-mompel, verbaasde blik bij de een, vragende frons bij de ander. Ze probeerden weer wat anders. En zo ging het een tijdje door. Het was niet te vermijden: de gelijkenis met het wereldberoemde klusduo Buurman & Buurman drong zich onmiskenbaar op. Wij lachten heimelijk terwijl we de verrichtingen van onze technici di fiducia van een afstandje observeerden.”
Méér Italiaanse Toestanden (deel 2)
“We renden door de omhooglopende straat naar het theater en kwamen buiten adem aan. Gelukkig, we mochten nog naar binnen. In het voorbijgaan gristen we een programmaboekje uit de handen van een ouvreuse en ploften daarna neer op onze stoelen. Meteen doofde het licht. Ik zag nog net het woord olandese in de beschrijving van het spektakel van vanavond staan. Hè? dacht ik nog, terwijl het doek open ging en er een decor van vissershuisjes verscheen. Met klompen voor de deuren. Met stijgende verbazing keek ik toe hoe uit de coulissen de leden van het koor tevoorschijn kwamen als vissers en … Zeeuwse meisjes, met kapjes en al! Hoe gek kon je het krijgen? We wisten dat we vanavond een operette gingen zien onder de titel ‘Il paese dei campanelli’, ‘Het dorp van de belletjes’, maar waar die over ging? Geen idee. En nu bleek het, zo lazen we in de pauze, over een Hollands vissersdorpje te gaan waar de huisjes allemaal een magisch klokje op het dak hebben. Een klokje dat alleen luidt als er in dat huis overspel gepleegd wordt.”
Hollandse taferelen
Truffels zoeken
“Al pratend liepen we langzaam langs het stroompje verder het bos in, af en toe wachtend op Lilla, de hond, die onafgebroken met haar neus aan het snuffelen en snuiven was. Af en toe begon ze te graven en dan begon Alfonso’s commando’s te roepen. Als hij aan het gedrag van Lilla meende te zien dat ze iets gevonden had, rende Alfonso er zo snel mogelijk op af, dwars door struiken en over takken heen, om te voorkomen dat Lilla de eventuele truffel ondanks zijn commando’s op zou eten. Na een uur lopen vond Lilla een minuscuul klein, wit truffeltje. Meer modder dan truffel eigenlijk. Op een gegeven moment hoorde Alfonso dat ons een andere truffeljager tegemoet kwam. „Let op,” fluisterde hij, „ik ga hem voor de gek houden. Als hij vraagt of we iets gevonden hebben, zeg ik dat we deze truffel gevonden hebben.””
“„Busta paga! Capisci?” Francesco stond opgewonden voor ons te gebaren om ons iets duidelijk te maken wat we niet begrepen. „Busta paga,” riep hij nog maar eens vertwijfeld. Dat begrip hoorden we wel vaker voorbij komen op de journaals van RaiUno en RaiTre en het had iets met werk en salaris te maken, dat wisten we wel. Maar onze kennis schoot tekort ten opzichte van wat Francesco ons wilde vertellen. We waren voor de tweede keer op vakantie op Sardinië en hadden een huisje gehuurd met een grote fruitboomgaard, die Francesco onderhield. Al weken geleden had Francesco tot vervelens toe aan zijn zus, van wie we het vakantiehuis gehuurd hadden, gevraagd wanneer die olandesi nu eindelijk eens kwamen. Degenen die zijn oude huisje gehuurd hadden voor een vakantie op Sardinië. Met wie hij over Nederland zou kunnen praten, het land waar hij vijftig jaar geleden, in 1965, een jaar gewerkt had. En nu ze er eindelijk waren, stapte hij ook gelijk op ze, ons dus, af.”
Busta Paga
En nog veel meer
Over Italiaanse vrienden, Italiaanse priesters, de Italiaanse APK, Italiaanse verkiezingen, Italiaans koken, Italiaans wijnproeven, Italiaanse professoren, Italiaanse processies, Italiaanse postkantoren, Italiaanse bibliotheken, Italiaanse muzikanten, Italiaanse huisartsen, het Italiaanse weerbericht, en heel veel Italiaanse uitdrukkingen, zoals non ci sono problemi, di fiducia, tutto a norma, pronto soccorso, patate in testa, alle urne, fannulone, enzovoort.